De eerste weken Namibie

Dinsdag 15 september om 6 uur ’s ochtends stonden we (Jorick, Danique, Roosmarijn, Rosan en Lisanne) braaf 2 uur van te voren op Schiphol om aan onze reis te gaan beginnen. Aangemoedigd door onze familie liepen we moedig naar de incheckbalie. Al snel bleek dat we een redelijk probleempje hadden. Ons contact persoon in Namibië had ons verteld dat we ons visum zouden krijgen een paar dagen nadat we in Namibië waren en met een toeristenvisum langs de douane zouden komen. Maar omdat Roosmarijn, Jorick, Danique en ik al een retour ticket hadden was het niet mogelijk om ons in te checken. En aangezien de vrouw achter de balie een beetje last had van een ochtendhumeur had ze niet echt zin om mee te denken hoe dit op de lossen was. Voordat we boe of bah konden zeggen had ze haar tas gepakt om te gaan ontbijten. Gelukkig was er een andere vrouw achter een algemene Lufthansa balie die wel met ons mee wou denken. Door het laten zien van een mailtje van Louise (ons contactpersoon ter plaatse), een traan van de dames en een subtiel knipoogje geloofde ons en zorgde ze ervoor dat we wel ingecheckt konden worden. Heel veel gedoe op de vroege morgen maar uiteindelijk vlogen we, via Frankfurt met een rustige vlucht naar Windhoek.
De paspoort controle leverde geen problemen op en ons vervoer naar het huis stond ook al klaar. Maar alsof de dag niet erger kon worden bleken 3 van de 6 koffers nog in Frankfurt te staan. Gelijk was de Afrikaanse instelling al te zien want op het dooie gemakje werd ons verteld dat dit regelmatig gebeurde en dat ze waarschijnlijk met de volgende vlucht mee kwamen. 1 koffer kwam de dag erna aan en de andere 2 (waaronder die van mij) weer een dag later.
Veel gedoe voor de eerste dagen maar gelukkig is alles uiteindelijk goed gegaan.
Nadat de wifi gerelateerde zaken bij aankomst waren afgehandeld zijn we naar bed gegaan. Iedereen was wel gaar van de lange dag.

Woensdag heeft Kenton ons naar een winkelcentrum gebracht zodat we boodschappen konden doen voor de eerste dagen. Kenton is het neefje van onze huisbaas Wayne. Ze hebben samen hun eigen reisorganisatie dus kunnen ons in de 14 weken alle mooie plekken van Namibië laten zien.
Verder was het vooral een bij-kom-dag en hebben we aan ons kleine zwembadje gelegen.

Donderdag ochtend zijn we naar de ‘soepkeuken’ in de krottenwijken van Windhoek gegaan met 2 studenten die daar stage lopen. Elke dag (behalve zondags) komen daar zo’n 500 kinderen een bordje eten halen. Vanaf het moment dat we uit de auto stapten werden we omsingeld door kindjes die allemaal geknuffeld of opgetild wilden worden. Leuk om te zien, maar het geeft ook wel een apart gevoel om vieze kindjes hun waarschijnlijk enige maaltijd van de dag te geven.
Die avond zijn we samen met de andere studenten uit ons huis naar de beruchte karaokebar gegaan. Uit meerdere hoeken kregen we te horen dat ze erg blij waren met het Nederlandse stemgeluid. Vooral Jorick a.k.a John Travolta was erg in vorm!

In totaal wonen er, verdeeld over 2 huizen, ongeveer 25 studenten. Het zijn studenten uit Zweden, Finland, Denemarken en Noorwegen. Op het eerste oog een leuke groep om de 3 maanden mee door te brengen.

Afgelopen maandag zijn we begonnen aan onze stage. In 12 weken gaan we op bijna elke afdeling van het ziekenhuis een week stage lopen. Danique, Jorick en ik zijn begonnen op Casualty (eerste hulp). Wat mij het meeste opviel is dat er helemaal niet met de patiënten gecommuniceerd wordt, dat alles echt op zijn dooie gemak gaat en dat ze er erg van onder de indruk zijn dat wij (een beetje) Afrikaans kunnen verstaan.
Bijvoorbeeld:
- Er kwam iemand de afdeling op gereden die bij een steekpartij betrokken was geweest. Voor dat hij het wist kreeg hij plaatselijke verdovingen en werd hij zo verder gestuurd voor een x-ray.
- Als er iemand binnengebracht wordt gaat er niet gelijk iemand heen. Er wordt pas naar omgekeken als de verpleegkundige zin heeft om aan het werk te gaan. Het is vooral belangrijk om regelmatig op je mobiel te kijken en een praatje te maken met collega’s of ons.
- Er kwam een oude vrouw tegen die geen Engels begreep en ook niet een van de 13 namibische talen. Maar wel Afrikaans. Dus toen werd gevraagd of ik even aan die vrouw wou vertellen wat er ging gebeuren.

Maar ik ben natuurlijk niet alleen voor de stage naar Namibië gekomen. Er moeten vooral leuke dingen gedaan worden hier! Vandaar dat we dit weekend veel leuke dingen gedaan hebben. Donderdag avond weer de karaokebar, vrijdag bruin bakken, zaterdag paintballen met alle studenten en de dames gingen naar een rugby wedstrijd kijken, 's avonds stappen en vanochtend hebben we gehiked in een natuur gebied dicht bij Windhoek waar we al verschillende dieren gespot hebben. Nog niet de big five maar die gaan we nog zien als we naar Etosha gaan.

Voor het eerste verslagje was dit het wel denk ik. Het komende verslag duurt nog wel even denk ik maar er komt er vanzelf wel weer een. De foto's zullen wel een beetje een beeld geven hoe het hier is (hoop ik).
Nou, nu gaan ik weer verder met onze avondactiviteit, kaarten.

Byee, massel!!