Visite, Vakantie en erg drukke weken.
Door: Nan
11 November 2015 | Namibië, Windhoek
Na lang aandringen van (vooral mama) is het weer tijd voor een update uit Windhoek.
De afgelopen weken is er weer ontzettend veel gebeurd en heb ik weer heel veel meegemaakt.
Om te beginnen kwamen mama en papa langs. Vooraf hoefde dit van mij niet zo omdat ik voor mijn gevoel helemaal niet zo lang weg ben. Maar op het moment zelf vond ik het toch wel heel leuk om te laten zien hoe het leven hier is en hoe ik me 3 maanden vermaak hier.
We zijn samen met de rest van de groep en de moeder van Danique (die ook op visite kwam) een weekje op ‘vakantie’ gegaan naar de Sossusvlei en Swakopmund. De Sossusvlei is een gebied met enorme zandduinen die we natuurlijk beklommen hebben. Ook hebben we een nachtje doorgebracht in de woestijn. Overdag bloedheet en ‘s nachts werden we uit ons tentje geblazen door een zandstorm. Erg leuk maar genoeg voor 1 nachtje! Daarna vertrokken we naar Swakopmund. Een plaats aan de kust van Namibië. Na ongeveer 6 uur over onverharde wegen te hebben gereden zagen we zee en kwamen we bij het huis aan waar we 3 nachten zouden slapen. Swakopmund zelf is erg normaal gesproken erg toeristisch en heeft een Duitse uitstraling. De temperatuur ligt er een stuk lager (zo’n 23 graden) dan in Windhoek wat ik niet heel erg vond na 6 weken zweten. De eerste dag dat we er waren hebben we vooral gepland wat de andere dagen gingen doen. De 2 volgende dagen hebben we geskydived!!! en op een quad door de zandduinen geracet. Vooral het skydiven was fantastisch, 2 om 2 gingen we de lucht in in een op het oog gammel vliegtuigje (met Nederlandse piloot) om daarna jezelf letterlijk van 3.5 km hoogte uit het vliegtuigje te gooien. De vrije val schijnt 30 sec. te duren, maar voor mijn gevoel ging de parachute al na 5 sec open. Gelukkig was het vliegen met de parachute ook nog erg gaaf! Een ervaring die ik zeker aan wil raden aan iedereen. En mocht je niet alleen durven, dan ga ik graag met je mee!
De laatste dag hebben we op quads door de zandduinen gereden. De jongens (Jorick, papa en ik) hadden een semiautomatische en de dames een automatische. Die van ons was sneller waardoor we andere routes reden met een man die zelf ook nog graag vol gas ging.
Twee super gave dingen met top weer op een mooie locatie.
Eenmaal terug in windhoek heb ik papa en mama nog het ziekenhuis laten zien waar ik stage loop. Het was een korte rondleiding want op de afdelingen waren we niet erg welkom. Maar de sfeer hebben ze kunnen proeven vlak voordat ze weer naar Nederland vlogen. Echt super om aan de andere kant van de wereld met papa en mama deze leuke week heb mogen hebben.
De 2 weken erna waren erg druk en leuk. in het ziekenhuis hebben we stage gelopen op de gipskamer en meegekeken bij veel orthopedische operaties. Op de gipskamer konden we heel veel zelf doen, spalken maken, armen en benen gipsen en gips verwijderen. Van de doctoren konden we veel leren omdat ze ons ook erg interessant vonden. Met een dokter was het zelf zo gezellig hij ons naar verschillende plekken in windhoek heeft meegenomen. Hij is een 30 jarige man die geboren en getogen is in Windhoek. Hij heeft ons het mooiste uitzicht van windhoek laten zien en meegenomen diep in Katutura (de sloppenwijken van windhoek). Een vriend van hem heeft een kroegje daar en daar hebben we wat gedronken. Natuurlijk komen er dan verhalen van wat er allemaal gebeurd. Zo was er 3 dagen ervoor nog iemand vermoord omdat hij een mobiel wou stelen, recht voor de plek waar wij zaten. Hij vertelde het haast met een glimlach op zijn gezicht, en toen hij vertelde dat hij daarna zelf ook bijna vermoord werd omdat er gedacht werd dat hij de jongen die schoot kende, werd zijn grijns alleen maar groter. Voor hem was het de normaalste zaak van de wereld blijkbaar, voor ons iets minder. Maar omdat we er overdag waren en met 2 bekende met de buurt voelde ik me toch erg op mijn gemak.
Je merkt al snel dat je als blanke Europeaan erg interessant bent voor iedereen. Want iedereen met wie je ook maar een seconde spreekt wil je van alles laten zien en je overal mee helpen. Daardoor doen we elk weekend leuke dingen en zien we mooie plekken van windhoek.
Tot slot, vandaag heb ik meegelopen bij de maternity (kraamafdeling). Door andere studenten werd me verteld dat het een wereld van verschil is met Nederland. En dat gevoel krijg je al snel. Het gene wat het meeste opvalt, nog meer dan dat er totaal geen privacy is (vrouwen liggen ritmisch te schreeuwen wat niet heel aangenaam is om te horen), is dat er bij de moeders geen enkele emotie te zien is. Omdat de vader er niet bij is (als ze al weten wie de vader is) is de vrouw de hele tijd dat ze in het ziekenhuis is alleen. Af en toe komt er een verpleegkundige langs voor metingen maar een praatje wordt er niet echt met ze gemaakt.
Ook tijdens de bevalling zelf niet. Uit het niets wordt de vrouw ingeknipt als dat nodig is. En nee niet tijdens een wee of met verdoving zoals in Nederland… En als het wondertje geboren is wordt die naast de moeder gelegd die het kind (in de situaties die ik vandaag gezien heb) geen traan laat en het kind nauwelijks knuffelt. Heel vreemd om te zien maar zo gaat dat hier.
Weer een lang verhaal merk ik nu.. en er is nog genoeg te vertellen maar dat doe ik de volgende keer wel weer.
Groetjes uit windhoek!!
De afgelopen weken is er weer ontzettend veel gebeurd en heb ik weer heel veel meegemaakt.
Om te beginnen kwamen mama en papa langs. Vooraf hoefde dit van mij niet zo omdat ik voor mijn gevoel helemaal niet zo lang weg ben. Maar op het moment zelf vond ik het toch wel heel leuk om te laten zien hoe het leven hier is en hoe ik me 3 maanden vermaak hier.
We zijn samen met de rest van de groep en de moeder van Danique (die ook op visite kwam) een weekje op ‘vakantie’ gegaan naar de Sossusvlei en Swakopmund. De Sossusvlei is een gebied met enorme zandduinen die we natuurlijk beklommen hebben. Ook hebben we een nachtje doorgebracht in de woestijn. Overdag bloedheet en ‘s nachts werden we uit ons tentje geblazen door een zandstorm. Erg leuk maar genoeg voor 1 nachtje! Daarna vertrokken we naar Swakopmund. Een plaats aan de kust van Namibië. Na ongeveer 6 uur over onverharde wegen te hebben gereden zagen we zee en kwamen we bij het huis aan waar we 3 nachten zouden slapen. Swakopmund zelf is erg normaal gesproken erg toeristisch en heeft een Duitse uitstraling. De temperatuur ligt er een stuk lager (zo’n 23 graden) dan in Windhoek wat ik niet heel erg vond na 6 weken zweten. De eerste dag dat we er waren hebben we vooral gepland wat de andere dagen gingen doen. De 2 volgende dagen hebben we geskydived!!! en op een quad door de zandduinen geracet. Vooral het skydiven was fantastisch, 2 om 2 gingen we de lucht in in een op het oog gammel vliegtuigje (met Nederlandse piloot) om daarna jezelf letterlijk van 3.5 km hoogte uit het vliegtuigje te gooien. De vrije val schijnt 30 sec. te duren, maar voor mijn gevoel ging de parachute al na 5 sec open. Gelukkig was het vliegen met de parachute ook nog erg gaaf! Een ervaring die ik zeker aan wil raden aan iedereen. En mocht je niet alleen durven, dan ga ik graag met je mee!
De laatste dag hebben we op quads door de zandduinen gereden. De jongens (Jorick, papa en ik) hadden een semiautomatische en de dames een automatische. Die van ons was sneller waardoor we andere routes reden met een man die zelf ook nog graag vol gas ging.
Twee super gave dingen met top weer op een mooie locatie.
Eenmaal terug in windhoek heb ik papa en mama nog het ziekenhuis laten zien waar ik stage loop. Het was een korte rondleiding want op de afdelingen waren we niet erg welkom. Maar de sfeer hebben ze kunnen proeven vlak voordat ze weer naar Nederland vlogen. Echt super om aan de andere kant van de wereld met papa en mama deze leuke week heb mogen hebben.
De 2 weken erna waren erg druk en leuk. in het ziekenhuis hebben we stage gelopen op de gipskamer en meegekeken bij veel orthopedische operaties. Op de gipskamer konden we heel veel zelf doen, spalken maken, armen en benen gipsen en gips verwijderen. Van de doctoren konden we veel leren omdat ze ons ook erg interessant vonden. Met een dokter was het zelf zo gezellig hij ons naar verschillende plekken in windhoek heeft meegenomen. Hij is een 30 jarige man die geboren en getogen is in Windhoek. Hij heeft ons het mooiste uitzicht van windhoek laten zien en meegenomen diep in Katutura (de sloppenwijken van windhoek). Een vriend van hem heeft een kroegje daar en daar hebben we wat gedronken. Natuurlijk komen er dan verhalen van wat er allemaal gebeurd. Zo was er 3 dagen ervoor nog iemand vermoord omdat hij een mobiel wou stelen, recht voor de plek waar wij zaten. Hij vertelde het haast met een glimlach op zijn gezicht, en toen hij vertelde dat hij daarna zelf ook bijna vermoord werd omdat er gedacht werd dat hij de jongen die schoot kende, werd zijn grijns alleen maar groter. Voor hem was het de normaalste zaak van de wereld blijkbaar, voor ons iets minder. Maar omdat we er overdag waren en met 2 bekende met de buurt voelde ik me toch erg op mijn gemak.
Je merkt al snel dat je als blanke Europeaan erg interessant bent voor iedereen. Want iedereen met wie je ook maar een seconde spreekt wil je van alles laten zien en je overal mee helpen. Daardoor doen we elk weekend leuke dingen en zien we mooie plekken van windhoek.
Tot slot, vandaag heb ik meegelopen bij de maternity (kraamafdeling). Door andere studenten werd me verteld dat het een wereld van verschil is met Nederland. En dat gevoel krijg je al snel. Het gene wat het meeste opvalt, nog meer dan dat er totaal geen privacy is (vrouwen liggen ritmisch te schreeuwen wat niet heel aangenaam is om te horen), is dat er bij de moeders geen enkele emotie te zien is. Omdat de vader er niet bij is (als ze al weten wie de vader is) is de vrouw de hele tijd dat ze in het ziekenhuis is alleen. Af en toe komt er een verpleegkundige langs voor metingen maar een praatje wordt er niet echt met ze gemaakt.
Ook tijdens de bevalling zelf niet. Uit het niets wordt de vrouw ingeknipt als dat nodig is. En nee niet tijdens een wee of met verdoving zoals in Nederland… En als het wondertje geboren is wordt die naast de moeder gelegd die het kind (in de situaties die ik vandaag gezien heb) geen traan laat en het kind nauwelijks knuffelt. Heel vreemd om te zien maar zo gaat dat hier.
Weer een lang verhaal merk ik nu.. en er is nog genoeg te vertellen maar dat doe ik de volgende keer wel weer.
Groetjes uit windhoek!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
